Laaghangend fruit & gefundenes Fressen
Vanochtend in de Koffiesalon ontmoette ik (in de Volkskrant van 30 juli - V6-8) Vincent Lindon*, die naar eigen zeggen slechts één kwaliteit bezit als acteur: hij is ultra flexibel, ultra adaptable. Hij leest niet, luistert geen muziek, gaat niet naar musea, er is maar een ding waar hij passie voor voelt en dat is het observeren van mensen. Als hij door Parijs loopt en iemand houdt hem aan voor een foto vraagt hij als hij tijd heeft om een gesprekje van vijf minuten. ‘Dat is toch veel beter voor je hoofd en hart dan het maken van een foto?’
Een schokje van herkenning gaat door me heen. Sinds vrij lange tijd woon ik in toenemende mate in een openluchtmuseum, waarin ik de rol van het authentieke Amsterdamse vrouwtje op verschillende manieren uitvoer. Bereidwillig de weg uitleggen naar 1. Rijksmuseum 2. Anne Frankhuis 3. Quartiere rosso 4. Centraal Station (follow the tram rails). Foto’s nemend van groepjes van minimaal vier Chinezen/Italianen/Spanjaarden voor de bloemenpracht op een brug over de Prinsengracht. Of bij dagen in de contramine juist proberen beeldvullend door 326 foto’s heen te lopen. Tijdens de Gay Pride Canal Parade stellen we het huis open voor mensen met hoge nood, de hele wereld trekt aan je voorbij terwijl je jezelf niet hoeft te verplaatsen en naarmate de dag vordert, wordt het huis als sprookjesachtiger ervaren onder invloed van de diverse genoten stimuli door de pislustigen.
Lindon heeft gelijk; stel jezelf open voor de dingen die op je pad komen en het loopt vaak uit op een interessant gesprek, een waardevol contact, een onverwachte wending van de dag. Onze receptioniste verzuchtte gisteren dat ze de bibliotheek zo onpersoonlijk vond geworden; ze zoekt er boeken uit voor haar oude moedertje maar er komt nooit iemand naar haar toe voor een gesprek of zelfs maar om te vragen of ze het kan vinden .
Alles kan organisatorisch logistiek nog zo goed op orde zijn, het is niet genoeg en doet je verzuchten; ‘Ik mis iets. SMAAK! ‘, uit die briljante Tempo Team reclame. Wat mij brengt bij het volgende: laten we bij gebrek aan eigen reclamecampagnes met kraak & smaak getuigenissen van echte mensen - stock materiaal is voortaan verboden - gebruiken voor de goede zaak.
Inlijven, delen en hypen dus, al die originele uitingen over boeken, media en lezen.
Boekenvlogs van jongeren als Nerdy Geeky Fanboy met 25.000 bezoekers per maand, de mediagenieke Kelvin Boerma met zijn wekelijkse TheKelvlog met 125.000 abonnees op zijn YouTube-kanaal. Of dikke krantenartikelen als Zo leuk is een boekenclub van wetenschapsjournaliste Ionica Smeets over de leesdictator in de Volkskrant van 8 juli jongstleden.
De leesdictator © Martyn F. Overweel | De Volkskrant woensdag 8 juli 2015.
________________________________________________________________________________
Zegt Stijn:
Stijn de Vries @StenLesFruits Jul 15
Ik ben op zoek naar een toffe boekenclub, bij voorkeur met bier, niet verbonden aan een universiteit, bestaat zoiets nog in Amsterdam? #dtv
Zegt Ionica:
Ionica Smeets @ionicasmeets Jul 15
@SanderBink @StenLesFruits Ik ken nu vooral veel mensen die een leesclub willen beginnen. Wij doen trouwens zelf wijn in plaats van bier ;-)
https://twitter.com/stenlesfruits/status/621287454587420672
_________________________________________________________________________________
Proost dus mensen, oogst al dat fruit en deel je ‘gefundenes Fressen’ royaal en multimediaal met trouwe leden en nieuwkomers. Binnenkort als rubriek te vinden op de ProBiblio website?
* Als je Vincent Lindon ook wil ontmoeten kan dat in La loi du marche, in 18 zalen, overal en ergens in Nederland.
Karen Bertrams
1
Geplaatst door ytswvpwf op 2016-08-05 10:57:47